Zaterdag 9 sept: Ommen-Hellendoorn(+ Nijverdal) (24 km)
Een bergetappe

Het OV is in deze regio? Mwah. Op zondag is het omslachtig om van Hellendoorn naar Ommen te reizen. Als het al kan. Op zaterdag is meer mogelijk, maar geen directe verbinding. Wij draaien de etappe-planning om. Vandaag Ommen – Hellendoorn. En zien wel hoe we thuis komen. We gaan vroeg op pad. De autoroute door Boswachterij Hardenberg is een cadeautje op zich. Gouden ochtendstond. De ontwakende natuur, optrekkende nevels boven glooiende open plekken, mystieke lichtbanen door de bomen, als vurig verlichte Jacobsladders. Eenfeest!

Uitkijktoren Ommerland
Even na 8 uur staan we op P+R Ommen. De etappe start pal na de spoorwegovergang, bij De Kamp. Je zou er zo aan voorbijlopen. Na laatste huizen slaan we een bospad in, de Bergsteeg. Die doet zijn naam eer aan: het pad voert gestaag omhoog. Sterker, dit is de eerste klim van de bergetappe, die ons vandaag te wachten staat. Deze eerste piek is de Besthmenerberg (32 m). Op de top staat  een toren annex zendmast van Staatsbosbeheer: Uitkijktoren Ommerland, 18 m hoog.
‘Ik ga naar boven, nu ik hier toch ben’. Bluf ik mijn hoogtevrees terug in z’n hok. De beloning is een schitterend uitzicht over het Vechtdal gebied. Glooiende bossen in de ochtendzon. Mijn partner, onder aan de toren, is een stipje. Ik schiet nog wat foto’s en daal weer af. Dat is stiekem spannender dan opwaarts. 

Stuwwal ijstijd
Het Pieterpad voert verder over de hoge oever langs een ‘dode’ arm van De Regge. We betreden een natuurgebied, dat is volgens het informatiebord een project in progress. Men wil het ‘Overijssels Landschap’ terugbrengen in oorspronkelijke staat. Door selectief bos te rooien, om heide meer ruimte te geven.
Het pad neemt een aanloop naar een kale heuvel, onderdeel van een stuwwal uit de ijstijd. Welkom bij de Archemerberg (79,9 m). De 2e klim van deze bergetappe; de bijna 80 meter hoge top daagt ons uit.
We zig-zaggen omhoog over het door droogte gelit-tekende pad. Meanderend over keien, stronken en diepe scheuren, als droge beddingen. Hoe is het om hier te wandelen als het regent, hoost?! We prijzen ons gelukkig met dit zonnige weer. De top trakteert op een fenomenaal 360 graden panorama. Vanuit alle windrichtingen komen paden omhoog, klimmende wandelaars, trimmende hardlopers. You ‘ll never walk alone, vandaag niet.

Schaapherderin
Langs de andere kant dalen we af. We komen langs de grootste? zwerfkei van Europa, uitgegraven, pal langs het pad. De volgende piek is De Lemelerberg. Maar.. die beklimmen we niet. Om redenen van natuurbeheer/bescherming voert de route onderlangs, door de schaduwrijke begroeiing aan de voet. Vrolijk geklingel van halsbellen kaatst tussen de bomen. Hier graast een kudde van 250 schapen. Ik herken de schaapsherderin van een documentaire op tv. Deze dame, verzorgt al ruim 20 jaar een natuurlijk beheer op en rond de Lemelerberg. Ze vertelt met passie over haar werk, dirigeert intussen haar honden om enkele afdwalende grazers bij de kudde te houden. 

Rustpunt t Glint – paradijsje
Over grazen gesproken: tijd voor koffie, lunch, toilet. We naderen Lemele, maar het dorp is uitgestorven. We lopen door, op een droge krentenbol. Voelen warmte, dorst, spieren.
Maar… na enkele kilometers: een oase! Rustpunt ’t Glint. Ingericht op zelfbediening en vertrouwen in de mensheid. Wij boffen, gastvrouw Anja verwelkomt ons persoonlijk in haar paradijsje, want dat is het. Alles straalt liefde en passie voor de natuur uit. Alles smaakt goed: de koffie, de appelpunt, chocomel. En twee weken later genieten we nog van de zelfgemaakte Jam uit de Regge Vallei. Dit Rustpunt, voorheen en camping, is top. https://www.sukerbiet.nl/rondje-rustpunten-3e-rustpunt-t-glint/ Sfeerdetail: het nostalgische houten toilethuisje, met luchtige gedichtjes op de wand.

Gastvrouw Anja deelt een tip over het OV, voor terug naar Ommen. We kunnen beter doorlopen naar Nijverdal, en daar de trein pakken. Het is 2 km langer lopen, maar dan heb je zekerheid. Dat zullen we doen. Met een glimlach verlaten we het paradijs. De temperatuur op aarde is intussen verder opgelopen.

Hel van Hellendoorn
Het is gedaan met schaduw. We lopen in open terrein. Langs een kanaal, een saai vakantiepark. Over stoffige zandweggetjes, tussen kale, brakke akkers. Af en toe ingehaald door een zwoegende cross-biker, zwetend door het rulle zand. Nog meer stof. En Hellendoorn is nog lang niet in zicht… Op een kruising met een landweggetje, treffen we twee collega-wandelaars. Zon-schuilend op een bankje, in de schaduw van schaarse bomen. Verhitte gezichten: ‘Pff. We zitten er door. Even op krachten komen.’ 
Ik voel mee: ‘Ja, het is afzien. Als ik voor de Telegraaf of AD zou schrijven, had ik de kopregel al: ‘De Hel van Hellendoorn!’.
Gelach. Duimpjes hoog. En doorlopen. Later die middag komen we elkaar nog eens tegen. En hebben een leuk gesprekje met deze zusjes, uit Groningen.

Kanjers!
Eindelijk duiken we weer een schaduwzone in. Een soort bos-park, gevarieerd, licht heuvelend. Het komt uit op de invalsweg naar Hellendoorn. Nog even doorstappen.
Weer in de volle zon. Een fietser komt langszij, peddelt stapvoets even mee: ‘Pieterpad? Heb ik ook gelopen. Deze etappe is echt mooi, maar dit laatste stuk naar Hellendoorn is langer, dan je denkt. Je ziet die kerktoren, maar die komt niet dichterbij. Maar jullie zijn kanjers! roept hij, weer doortrappend. 

De kerk is het eindpunt van deze etappe. Hier gaan we sanitair, vullen ons water bij. Ons aangepaste eindpunt ligt verder: station Nijverdal. Nog 2 km, kan er nog wel bij. Een softijsje helpt ons op gang voor de finale. Vanaf het verdiept liggende station brengt Arriva/Blauwnet ons – via Zwolle (hier overstappen) – naar Ommen. Al met al een uurtje onderweg, voor we op P+R Ommen in de auto kunnen stappen. Tegen 18 uur zijn we  terug op de camping: omkleden, zwembad!
En zoals het vanmorgen begon met een cadeautje, beleven we ook nu een klein feestje: wij zijn de enige zwemmers. Geen kind, geen peuter, geen kleuter, geen volwassene te zien. Privé bad! Goed te doen.

Zondag 10 september  –  Hardenberg – Ommen

De nachtrust begon al voor middernacht. Dus zijn we ook vroeg wakker, nog voor de eerste schemering. Ontbijten in stilte, zonder de buren te storen. Als de eerste hondjes worden uitgelaten, gaan we opruimen, afbreken, en inpakken. Rond 0830 uur verlaten we voor de laatste keer dit kampeerdorp en rijden naar P+R Hardenberg. Tegen 0900 uur starten we daar de laatste etappe, naar Ommen.
Vanaf het station voert het Pieterpad ons eerst door het centrum van Hardenberg. In de winkelstraat klinkt orgelmuziek, live uit de kerk, de organist speelt zijn vingers warm. 

Bij de Troubadour – onze lunchplaats van etappe 1 – steken we de Vecht over. Vervolgens lopen we met de rivier mee. Zuidwaarts, de natuur tegemoet. Lekker vroeg, heerlijke temperatuur, zacht briesje…

Bartje en de Bruune Boonn
Rond koffietijd – mooi uitgekiend – wandelen we Rheeze binnen. Een authentiek gebleven agrarisch brinkdorp. Bij een van de boerderijen zie ik een oude bekende, naamgenoot, Bart, beter bekend als Bartje, de Drentse belhamel. Bartje is de hoofdpersoon in het oude jeugdboek van Anne de Vries (zij schreef het in 1935). 

Bartje groeide op in een arm gezin. Ondanks een vast geloof in Gods goede bedoelingen was het voedselaanbod matig. De pot schafte vooral bruine bonen, goedkoop, maar ze komen al gauw je strot uit. Ook bij Bartje. Op enig moment weigert Bartje zelfs te bidden voor zijn bord met bonen. Dat geeft stevige ruzie tussen vader en zoon. Een iconische scene, zeker in de TV-serie over Bartje (begin jaren ’70). Bartje schreeuwt de onsterfelijke woorden tegen zijn Pa: ‘Ik bid niet veur bruune boonn !’  In plat Drents, ook nog, https://www.youtube.com/watch?v=5acaecgJZyU. Het is historische cultuurgoed.

Gestolen beeld
Behalve de naam heb ik meer gemeen met boze Drentse Bartje. Toen de TV-serie een hit was in Nederland heb ik in Drenthe de film-Bartje ontmoet, het kind acteurtje dus. We staan samen op een foto. Geen idee waarom die ontmoeting was, maar het is me bijgebleven. 

Overigens is in mijn geboortejaar, 1954, een officieel standbeeld voor Bartje onthuld. Dat is later gestolen. Sindsdien staat een replica in het Drents Museum. Dat ziet er anders uit dan het beeld in Rheeze. Dat is ouder, lijkt het. En als je goed kijkt, kun je de naam lezen: Bartje. Zou dit dan het gestolen exemplaar zijn…? En wie heeft het gedaan?
Tot zover mijn complottheorie. Het Pieterpad staat niet stil, we moeten door.

Zandverstuiving
We wandelen door boswachterij Hardenberg. Meanderen tussen  weilanden mee met de Vecht. Steken bij Junne de Vecht over. Via een bosroute, schaduw!, komen we uit op een soort zandverstuiving. En dan weer bos. Van alles en niks te zien. Mooi detail: poëzie op een bankje aan de bosrand. Een anonieme tip: Wees bevriend met kleine dingen, en je zult gelukkig zijn.

Dan belanden we in Ommen en vinden onze weg naar het station. Met een ijsje op het perronbankje wachten we op Blauwnet, de stoptrein naar Hardenberg. Vermoeid, maar voldaan. In totaal staat de teller nu op 10 etappes. Nog 3 te gaan, en de eerste helft, boekje nr 1, zit erop. Die volgende etappes doen we ergens in oktober. Zin in.

Wordt vervolgd….