Maar bovenal liep iedereen voor de lol, de uitdaging, het avontuur, voor het eens-maar-nooit-weer gevoel, dat overigens na één nacht slapen al schijnt om te buigen naar ‘volgend jaar toch maar weer’. Want het is een feest dat je niet in de koude kleren gaat zitten, of in de hete blaren; het is een feest dat in je hart kruipt, voor altijd, zoals een moeilijk maar dapper voortgaande deelneemster mij bezwoer. Ze liep al voor de 38e keer mee, ze kon het weten, want zij vroeg aan mij : ‘Gaat het een beetje, is het vol te houden zo te staan?’ En als een blije gladiool zwabberde ze verder, Vierdaagse humor.Goed, langs lopende teksten; een kleine bloemlezing uit de genoteerde quotes: ‘Ik ben al 65. Help je me oversteken?’ …. ‘Ik ben bloedmooi’ … Hier en daar ook een seksistische opmerking, weliswaar in een light-versie, maar toch. Op het T-shirt van een vrouwelijke deelneemster stond: ‘Mannen denken heel anders dan wij, mensen.’ Dat werd meteen bevestigd door een man, in witte doktersjas met stethoscoop, en de tekst: ‘Ik ben geen gynaecoloog, maar ik wil best wel even kijken.’
Zo marcheerde het uren door. De essentie van de Vierdaagse herkende ik in deze hartenkreet: ‘Welke vrouw geeft mij een zoen, in plaats van gladiolen?’ Met name het tweede deel, over de gladiolen, raakt de kern van de Vierdaagse, volgens mijn ervaring als toejuicher.
De Vierdaagse van Nijmegen is één groot gladiolen feest. Lopers worden al kilometers voor de finish overladen met gladiolen, van enkele stuks op de rugzak geprikt, tot kilo’s zware bossen die je met twee handen moet dragen. Gladiolen, je struikelt er al over zodra je het station uitstapt: gladiolenverkopers zover de Ramblas reikt. En verkopen doen ze: want als toejuicher kom je niet onder de traditie uit om minimaal één bos per meewandelende broer, schoonzus, opa, achterneef, of wie je dan ook maar kent, te kopen. Bovendien zijn er veel meer toejuichers dan wandelaars, dus heel Nijmegen is vol geplant met gladiolen. En dat is prima, want het doet iets bijzonders met mensen, iets moois: ik heb de hele dag alleen maar blije gezichten gezien, glimlachen en knipogen ontvangen en uitgedeeld. Ineens wist ik: gladiolen verbinden, verblijden, verbroederen mensen. Het maakt mensen blij: GladiJolig. Onthoud dat woord: GladiJolig.
Het is een goed idee om elke twee maanden een nationale feestdag in te stellen, waarbij iedereen met een bos gladiolen de straat op gaat. Gladiolen Dag, G-Day. Daar zal ons nationale humeur van opknappen. En wie twijfelt aan dit GladiJolig effect, moet het volgend jaar bij de 100e Vierdaags intocht zelf maar eens ervaren. Met eigen ogen en/of benen. Het gaat zeker door, want, om af te ronden met een inspirerende quote: ‘De Vierdaagse is als buikgriep. Als je het virus hebt, blijf je lopen!’
En inmiddels schrijf ik uit bijna-ervaring: het virus heeft ons te pakken: WIJ DOEN MEE! aan de 100e editie. We zijn al druk aan het trainen. Ik reken op mijn broer aan de aan de andere kant van het hek. Ha ha!
Wordt vervolgd.